Stanisław Mazuś

Urodził się w 1940 roku w Lublinie, Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od roku 1967 (roku zdobycia dyplomu) niemal nieustannie bierze udział w rozlicznych wystawach w kraju i za granicą. Między innymi, inauguracyjnym wernisażem naszej galerii 1 października 2004 roku była właśnie wystawa przepięknych olejów Mazusia.

Lista wyróżnień i nagród, jakie artysta zdobył podczas prawie czterdziestu lat pracy artystycznej obejmuje ponad piętnaście pozycji, w tym nagroda za wybitny dorobek twórczy w dziedzinie malarstwa. Ma juz na koncie ponad 100 wystaw indywidualnych i równie wiele zbiorowych. Za granicą jego prace podziwiano we Francji, Hiszpanii, Niemczech, Austrii, Rosji, Czechach, Słowacji, Bułgarii, Węgrzech, Grecji, Włoszech, Szwecji i USA.

Oprócz wystaw, przeglądów i konkursów namiętnie bierze także udział w plenerach, do których podchodzi z dużym profesjonalizmem i zaangażowaniem.
Mazuś, jako doskonały i wyrazisty artysta ma stale powiększające się grono kolekcjonerów w Polsce i za granicą, a należą do nich tak znamienite instytucje jak Ministerstwo Kultury i Sztuki czy Galeria Uffizi we Florencji.
Charakterystyka stylu:
Źródłem natchnienia Stanisława Mazusia i jego największym mistrzem jest natura – to jej przede wszystkim poświęca swój wielki talent artysty o ukształtowanym, charakterystycznym stylu – oszczędność barw, silnie podkreślony główny element skontrastowany ze schematycznością tła, swobodne ruchy pędzla. Dąży do syntezy nie tylko na płótnie, ale także w procesie malowania. Jego obrazy są nieco surowe – nie ma w nich piętrzenia planów i szczegółów, które utrudniałyby tylko dotarcie do Istoty tego, co jego prace pokazują - natury. Wszystkie one są jakby linijkami wielkiego poematu chwalącego przyrodę, życie i wszystkie drobnostki, które się na nie składają.
Obrazy Mazusia powstają z impulsu – przeżyć, uczuć, myśli – i impulsem powinny być odbierane. Sztuka nie jest, bowiem racjonalna. Sztuka to emocje – artysty i odbiorcy.

Twórca sam o sobie:
„Żyję i tworzę w przekonaniu, że jarmarczna moda na antysztukę (...) będzie przemijać. Nie przeminą tylko wartości niezniszczalne – autentyczne, płynące z wielkiego ducha i talentu, zbudowane na fundamencie profesjonalnego rzemiosła (...).
W malowaniu systematycznie dążę do syntezy – uzyskać maksimum ekspresji przy minimum środków malarskich (jeden szeroki pędzel i trzy farby).
Pragnę szerzej otworzyć oczy ślepym na piękno malarskie – widzieć i dostrzegać „niewidzialne”. (...)
Moje marzenie to świat bez wojny, bez granic, bez podejrzeń, bez nienawiści – egzystujący w miłości międzyludzkiej z uznaniem bogactwa kultur wszystkich istot w naszym wszechświecie.”