Leszek Michał Żegalski

Urodził się na Śląsku Cieszyńskim w 1959 roku, w rodzinie z artystycznymi tradycjami. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych najpierw w Katowicach, a potem w Krakowie. Ale to katowicki etap wywarł większy wpływ na jego twórczość. Po pierwsze poznał tu swojego mistrza, prof. Jerzego Dudę-Gracza, a po drugie Janusza Szpyta i Piotra Naliwajko, z którymi utworzył buntowniczo - artystyczną „Grupę Trzech czyli Tercet Nadęty”. Prowadzili wyjątkowo intensywną współpracę z mediami, propagując tym samym swój oscylujący wokół dadaizmu program. wydawali na pół nielegalna gazetkę „Bengal” a przede wszystkim wystawiali swoje prace, szybko też zyskali sporą popularność.
Rok 1988 był rokiem zmian. Po pierwsze Zegalski otrzymał Grand Prix na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki “Arsenał 88”. Po drugie, zamieszkał w Niemczech. Tam rozpoczął się bardzo intensywny artystycznie okres w życiu twórcy, który zaowocował dużym uznaniem w Zachodniej Europie. Od 1990 roku jest członkiem elitarnej organizacji niemieckich artystów figuratywnych „Związku Malarzy Realistów”. W latach 90-tych przeprowadził się do Belgii, ale choć od wielu lat nie mieszka w Polsce, nigdy nie przestał w niej bywać.
Artysta regularnie bierze udział w najważniejszych europejskich wystawach (Figuration Critique w Paryżu, BIAF Targi Sztuki w Barcelonie czy Targi Sztuki w Basel), ale preferuje wystawy indywidualne, na których czasem urządza happeningi.
Mimo opinii artysty kontrowersyjnego, Żegalski pozostaje mocno charakterystycznym artystą wysokiej rangi, dlatego ma stale powiększającą się grupę wiernych wielbicieli, a jego prace zdobią wiele cennych kolekcji sztuki.
Charakterystyka stylu:
Żegalski jest mistrzem intrygującej, skrywającej wielość znaczeń, kompozycji. Jego obrazy są odważne, hipnotyzujące, czasem prowokacyjne. Perfekcyjnie zestawia ze sobą symbole i przywiązuje dużą wagę do dokładnego, wyraźnego przedstawiania obiektów i postaci zapełniających jego prace. Ten zabieg pozwala na uwypuklenie psychologicznej prawdy o człowieku – tak naprawdę przewodniego motywu obrazów Żegalskiego.
Z tego powodu jego twórczość wpisywana jest w nurt „neorealizmu egzystencjalnego”. Twórczość ta często wykracza poza realność, naznaczona duchowością, dystansem i odrobiną gorzkiej ironii, nabiera niezwykle złożonego symbolicznego wymiaru. Mistrzowsko skomponowane, ze świetną kolorystyką i światłocieniem, obrazy Żegalskiego są podziwiane i rozumiane daleko poza granicami jego ojczyzny. I właśnie ów uniwersalizm najlepiej świadczy o jego wielkim talencie.