Halina Lerman

Halina Lerman studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki w Katowicach. Dyplom otrzymała w 1955 roku. Prace swoje wystawiała na 40 wystawach indywidualnych w Polsce, RFN i Holandii. Od 1955 do 2003 roku była członkiem Zarządu Związku Polskich Artystów Plastyków w Katowicach. Prace jej znajdują się w Muzeum Śląskim w Katowicach w Biurze Wystaw Artystycznych w Katowicach, Raciborzu i Opolu w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.
Charakterystyka stylu:
Na przestrzeni wieków, malarstwo jako interpretacja subiektywnych doznań twórców, stanowiła bezcenny wkład w rozwój naszej cywilizacji. U największych mistrzów malarstwa, genialność formalna idealnie współgrała z doniosłością treściowo – tematyczną dzieła. W większości dzieł o bezsprzecznych wartościach, tematyka prawie bezpośrednio dotyka człowieka i to zarówno w warstwie cielesnej, jak i co ważniejsze w emocjonalnej.

Twórczość Haliny Lerman na pierwszy rzut oka jawi się jako wrażeniowa eksplozja radości. Lecz czy jest tak aby na pewno? Już bowiem sama precyzja muśnięć jej szpachli alla prima, profesjonalnie definiuje głębię fakturalną prac, będąc wyrafinowaną formą wyrazu, nieosiągalna dla innych. Przestrzeń artystka czuje również po malarsku. Porusza się w niej bezbłędnie. Operuje wybornie światłem, dając odbiorcy do dyspozycji dodatkowe wrażenie, jakim jest trzeci wymiar. Tego typu talent objawia się oraz bywa świadomie zaangażowany, tylko u niewielu malarzy. Maluje to co czuje, bądź czego doświadczyła osobiście i zostawiło to w jej świadomości niezatarte ślady, które musiała urealnić w postaci kolejnej impastowej impresji. Tematy jej prac nie są więc wyimaginowane, lub też oderwane od rzeczywistości. Są też pewne motywy i sytuacje, które na artystce wywarły znaczniejsze wrażenie. Owocuje to przeważnie seriami obrazów, bądź całymi ich tematycznymi cyklami. Wnikliwy obserwator zauważy, iż najistotniejszym elementem w rozgrywaniu tematu na płaszczyźnie malarskiej przez artystkę, jest zagubiony wśród feerii barw jej rajskich ogrodów, trochę sztafażowo potraktowany człowiek. On jednak jest tu najważniejszy. To nic, że go czasem prawie nie widać. On spina temat, nadaje dziełu sensownej treści no i w końcu staje się mentalną dominantą całości. Po dokładnym przyjrzeniu się i niejako wyreparowaniu człowieka z otoczeniem, okazuje się, że jest on pełen wymownego dramatyzmu. Postacie Haliny Lerman, tak na pozór beztrosko zharmonizowane z otoczeniem, to w rzeczywistości cały wachlarz niezwykłych charakterów i pasjonujących zachowań Od kompletnego wyciszenia „czytającej dziewczyny”, poprzez sielankowe „grupy przyjaciół” i „dyskusyjne spotkania”, aż do nabrzmiałych w problem „rozstań” i pełni ruchu „poburzliwej śródziemnomorskiej kłótni”. I w tym całym maestria artystki. Bardzo prostymi, lecz jakże trafnymi środkami przedstawia ona, w przekonywujący sposób subtelne, psychologiczno - społeczne sytuacje. Formalnie jednak, nie uwypukla zbytnio tych podtekstów, przez co absolutnie nie werbalizuje tematu, któregoż mamy percepcję.
W pracach Haliny Lerman dominuje analogia z jej osobowością. Skryta i dojrzała dyscyplina wewnętrzna, wnikliwa analiza otaczającego świata, no i wielka pogoda ducha, to cechy osobowe, emanujące również z jej płócien. Malarstwo, to coś bez czego artystka nie mogła by żyć. Malarstwo i Halina Lerman to jedno. Jakiż wspaniały mariaż.